6 juli: zuipcultuur en gereserveerdheid

Ontdekking van de dag: Ik ben saai. En conservatief. Suf. Ouderwets. Laf. Asociaal. Ik kan nog even doorgaan, maar het beste woordje steel ik even uit mijn nieuwe lingua franca: uptight.

Hoe dat zo? Aha, personeelsfeestjes. Gisteren had ik er eentje. Etentje, reuzegezellig. Brood met rozemarijn en zongedroogde tomaten vooraf, pasta met garnalen als hoofdgerecht en een hoekje kaastaart toe. Prachtig. Gezellig praatje met de collega's. Mopje hier en daar. Glaasje wijn erbij. Afsluiten met een cocktailtje.Timing: 2 en een half uur, give or take.

Nadien: "Let's hit the Sugarloaf." Achtergrondinfo: The Sugarloaf is de lokale pub. "Tof!" denk ik. "Verder kennismaken, want ik werk nog niet zo lang met de collega's in kwestie."
Tafeltje zoeken in een zeer druk Suikerbrood. Het is donderdag namelijk, curry club night. U weet niet wat dat is, maar het is heeeeele lekkere curry aan belachelijke prijzen. Dus de pub zit vol. Maar we vinden een tafeltje. Allemaal opschuiven, dicht bij elkaar want we zijn met 10 en de tafel is maar voor 6. En zo bevind ik mezelf ineens in de hoek van een "booth".
 Fout 1.Geen ontsnappingsroute. Preciezer: de slechts mogelijke plek om te zitten, want IEDEREEN moet rechtstaan als ik eruit wil. Strak plan.

Het is inmiddels een uur of 8 en ik beslis: "Doe mij maar een cider." Ik heb weliswaar al een wijntje en een cocktail op, maar ik woon op wandelafstand dus no problems. Cider dus.

2 collega's verdwijnen naar de bar om drankjes op te pikken. Een cidertje of 4, volgens de bestelling. Een pint of 3. 2 wijntjes. Mojito.
Er verschijnen: 4 ciders. 3 pinten. 2 FLESSEN wijn. Met een rietje erin! I KID YOU NOT! Een KARAF mojito. Met 6 rietjes erin! Verder nog 2 karaffen. Blue lagoon en Lucky B, mocht u geïnteresseerd zijn. Wederom 6 rietjes in elk. 4 plateaus met shots. Apple Sourz, Tequila, Whisky (in shots! gestoord!) en Fireball. Wat dat ook moge zijn.

De shots verdwijnen in no time. Ik denk nog: "Die dingen zijn ieniemienie, hoe erg kan het zijn?" Erg dus. Heet! Het prikt! Het brandt! Ik denk dat het aan mij ligt en mijn alcoholgewijze onervarenheid, maar ik zie mijn collega's dezelfde pijnlijke gezichten maken. Na 2 shots schiet mijn brein gelukkig in actie en roept het: "Ho! Laat die 2 andere maar staan. En de cider ook!"

Het gezelschap besluit tot truth or dare.  Gemiddelde leeftijd: achterin de twintig. Beetje vreemd, denk ik. Zodra het spel begint, slaan de alarmbellen weer aan het rinkelen. Dit is niet goed.
Sommige dingen zijn prive. Ik hoef niet alle details van andermans seksleven te kennen. En ik heb er zeker geen nood aan om die van het mijne te delen.

En dus ga ik er vandoor. Jep, u hoort het goed. Na een flauwe "Sorry guys, but I'd better head off," wurm ik mezelf langs alle stoelen en ontsnap ik. Verder maak ik geen excuses. Mijn cider staat onaangeroerd op de tafel. Ernaast 2 nog volle miniglaasjes. Als ik saai bevonden word, is dat prima.
Timing voor dit alles: 30 minuten.

30 minuten en ik heb meer alcohol zien passeren dan op eender welk ander uitje! Ik snap er niks van. Waarom zou je een drankje kiezen dat smaakt naar thinner (de fireball, fyi)? Waarom dat dan nog eens zo snel mogelijk binnengieten, of "totally funny!" het in je pint droppen en die vervolgens ad fundum-en? Waarom kies je niet gewoon iets wat je lekker vindt, waar je met smaak aan kan slurpen?

Er wordt niet gebabbeld of geroddeld, alleen gezopen. En helaas kan ik geen milder woord kiezen. Conversatie is gereduceerd tot infantiele party games. Verbonden met zuipen, uiteraard. Geen zin om de truth or dare te beantwoorden of uit te voeren, is geen probleem maar dan moet je een shot afwerken.

Thuisgekomen zie ik er zo uit:

Ik ben in de war. Lee en zijn vader leggen het geduldig uit. Uitgaan is niet zoals in België. Hoofddoel is niet om te socializen of een danske te placeren. Nee, je wil zo snel mogelijk zo zat mogelijk worden. Daarom kies je shots, die zijn sterker. Daarom drink je veel en snel. Denk aan Amerikaanse tv: "I'm soooooo waaaasteeeeeed." Dat is fun.
Vandaar dat Lee niet op café gaat. Ik snap dat nu.

John vindt het maar flauw. "You have to let go. Have a good time."
Mijn idee van "a good time" komt echter niet overeen met de algemene Britse visie.
En dus maak ik deze mentale notitie: volgende keer ga je gezellig mee uit eten, maar de pub laat je beter zo.

Dan ben ik maar uptight. :)

23 februari: oeps, een schrijfblok

Op algemeen verzoek laat ik nog maar eens wat van me horen. Ik kan zeggen dat het druk geweest is, maar daar is natuurlijk niets van aan. Als werkloze doe je de hele dag niets dan bezigheidstherapie. Die van mij bestaat uit heel veel onnozele tv kijken waar mijn huisgenoten niet gelukkig van worden. Verder kan ik me ook amuseren met cakes, koekjes en taart bakken, dit dan weer wel tot groot jolijt van voornoemde huisgenoten.

De laatste creatie was een pistachecake met romige chocoladevulling, overgoten met een dikke laag witte chocolade. Versieren met chocohartjes en voila, helemaal valentijnsgeschikt. Hij was lekker.

Verder zijn er nog twee katten die aandacht en geflodder opeisen. Heerlijk warm op een koude ochtend, zo'n bolleke plush dat zich tegen je aan vlijt.

Al de hele winter denk ik: den hof zou eens gedaan moeten worden, maar zolang het stenen uit de grond vriest is dat geen optie. Overigens ken ik mezelf ook wel een beetje en tot mijn ellebogen in de potgrond zitten is niks voor mij. Ik vrees dus dat er ondanks veel goede voornemens en enthousiaste plannen niks van in huis zal komen.

Window shoppen kan ik ook goed. Online vooral. Uren rondklikken, mandje volgooien, hele outfits plannen en uit 4 verschillende webwinkels bijpassende accessoires kiezen om tenslotte toch maar alle vensters te sluiten.

Bloggen, ja, bloggen wil ik al weken doen. Mijn hoofd zit vol maar er wil maar niks uit mijn vingers rollen. Zo komt het dat deze blog al even ziekelijk is. Maar nog niet dood en begraven. Ik blijf prutsen en kladversies schrijven. Vandaar ook dat deze post een beetje van hot naar her springt. Ik kan er geen structuur in brengen. Writer's block, schijnt dat te heten.

Verder gaat het goed. Ik hou me bezig, ik solliciteer vollenbak en ik mag al eens op gesprek gaan. Zo'n twee keer per week, gemiddeld. Maar aanbiedingen zijn daar nog niet van gekomen. Een mens zou bijna aan zichzelf gaan twijfelen, maar zover zijn we nog niet. Ik ben ook nog maar goed 4 weken op de arbeidsmarkt. De wereld weet gewoon nog niet dat ik weer beschikbaar ben, zo simpel is het. Tot nader order vind ik mezelf totally awesome. :D

3 december: kerstinkopen

Om even verder te bouwen op het vorige artikel: het blijven rare jongens, die Britten. Begin december begint yours truly stilaan te denken: "Ik zal ne keer op zoek gaan naar kerstcadeaus." Perfect redelijk in België. Vaak ben ik zelfs aan de vroege kant.

Maar hier ben ik ruim laat. Nee, mijn Engelse medemens is zelfs al in overdrive geraakt. Overal hectische shoppers, zwoegend onder het gewicht van ontelbaar veel plastic tasjes en met armen die zich wanhopig wikkelen om dozen die te groot zijn voor voornoemde tasjes.

Hier begint de hele kerst frenzy op 1 november. Stipt. De lampjes gaan pas een maand later aan, maar het shoppen, oh het shoppen neemt meteen na halloween gestaag toe. Winkelstraten worden drukker, de omzet groter en de promoties miniemer. Geen korting geven als de vraag stijgt, zo slim zijn ze wel.

Op 1 december neemt het shopgebeuren (hihi, ik zeg gebeuren omdat het past in deze context. U mag zich echter ergeren) plots gargantueske proporties aan. Alsof men opeens beseft dat een verre oudtante nog steeds geen cadeau toegewezen werd en het nu amper 24 nachtjes slapen is tot de Big Day. Sinds eergisteren hoor ik mijn nieuwe landgenoten wanhopig roepen: "I need something for Auntie Carole! Sell me anything!"

En nu heb ik mezelf aan die groep geestesgestoorden toegevoegd. Hoewel ik nog steeds roep: "Nee! Geen kerstboom voor 6 december, anders komt de sint niet!", vind ik al die lichtjes stiekem wel sfeervol. Ik hou van de mince pies, mulled wine en roasted chestnuts. Kerstetalages zijn vrolijke dingen en zelfs de carols op de radio kan ik appreciëren. En ook aan het hysterisch shoppen doe ik nu dus mee. Ik werk mijn cadeaulijstje af, de doos voor België staat klaar, reeds halfgevuld, en mijn kaartjes schrijf ik waarschijnlijk in de loop van de week.

Ze zijn er vroeg bij, die Engelsen, maar het is wel een gezellige boel! ;)

23 november: schattebolleke

Ik ben nogal beleefd aangelegd. Nu ja, normaal beleefd. En dus spreek ik mensen aan met hun naam. Of hun titel eventueel. Of wat ze ook maar aangeven te appreciëren. En als ik naar de slager ga, verwacht ik daar een vriendelijke "juffrouw" of realistischer "mevrouw" (Ik ben al zo ouhouhoud). Geen lieveke of sjoeke. "Hier is uwe salami, snoepie." Beetje louche, denk ik.

Maar hier is dat perfect normaal gedrag. "Do you need any top-ups or stamps today (jaja, dat doen ze nog steeds!) darling?" Euh, hebben wij een relatie dan? Ken ik u uberhaupt? o_O
Ook babe, sweetie en love komen veel voor. Zelfs een enkele keer honey. In mijn oren klinkt het allemaal wel heel erg familiair. Ik ben dat helemaal niet gewend!

En dan dwingt volgende gedachte zich op of af (mijn Nederlands is al volledig naar de vaantjes. Help!): zal ik mij ooit zodanig integreren dat ik zelf troetelnaampjes gebruik voor onbekenden? Ik vrees ervoor. Sommige dingen gaan echt te ver. ;)

Rare jongens, die Britten.

15 november: even razen

Af en toe... euh, met zekere regelmaat eigenlijk... minstens 1 keer per dag to be perfectly honest, wordt er in dit huis eens flink gegodverd. Kan uiteraard niemand anders zijn dan ondergetekende. Godveren kan ik als de beste. Vloeken in het Nederlands is een zeer primitief instinct, denk ik. Op auto's bijvoorbeeld. Je wekt bijlange niet dezelfde hoeveelheid terugbotsende verkeersagressie op met een luideVlaamse oerkreet als met een f-woord. Fijn. Veiliger ook. En het lucht flink op. Klotecamionnet die uitwijkt. Stomme mini op MIJN fietspad. Straat is niet breed genoeg ofwa? U kunt het zich vast wel voorstellen.

Vandaag werd er extra veel gegodverd. Middenin een conversatie met Lee. Omdat ik zo gefrustreerd was dat ik de woorden in het Engels gewoon niet meer vond. Nee, om preciezer te zijn, het volstond niet. Geen fucking zal ooit kunnen uitdrukken hoe kolèrig ik soms ben.

Laat ik u vooral de bron van al deze woede niet onthouden want zodadelijk denkt u nog dat het een flinke relationele aanvaring was. En dat was het niet. Nee, net als je denkt dat je het nu wel zo ongeveer doorhebt, dat je weet waarop en waaraan, dat je de paperassen mooi ingepland hebt, net dan, loop je met je kop tegen een muur. Een muur aan administratie en onnodig gedoe.

Eindelijk dacht ik er eens aan te beginnen. Het rijbewijs. Het werd tijd, hoor ik de mama en papa opgelucht zuchten. Dus ik bekijk mijn foldertje om een tijdelijk rijbewijs aan te vragen. Identiteitsbewijs, heb ik. Foto's, kan ik wel laten maken. Orgaandonatie, sure.

Vervolgens werp ik een blik op het formulier. Ze willen -zit u al? Ik raad het aan namelijk- dat ik mijn identiteitskaart OPSTUUR. Met de post. En dan een week of zes later krijg ik het terug. Misschien, want het is de post. WATTE? Sorry hoor, maar dat klinkt echt niet veilig. Mijn enige identiteitsbewijs moet ik toevertrouwen aan Royal Mail? En daarna aan een hoop ambtenaren (no offence, lieve mama) die dat dan terugsturen met diezelfde post. Oh en als je je ID-kaart aangetekend terug wil krijgen, moet je er wel zelf even de gefrankeerde envelop bijstoppen hoor.

WOEST was ik. Want dat begrijp ik echt niet. Ik zou het prima vinden als ik mijn pasje op het postkantoor (want die handelen je aanvraag af) moest laten kopiëren en zij de kopie zouden versturen maar mijn origineel krijgen ze NIET. Nah.

En nu? Tja, dat weet ik ook niet. Ik moet er nog eens over nadenken.

Ondertussen fiets ik lekker verder. Godverdomse peugeot met de stinkende uitlaatgassen.

25 oktober: helemaal gesettled

Het is stil geweest in Wonderland. Misschien omdat ik mijn voeten gevonden heb (in het Engels een perfect legitieme uitdrukking en ik vind zo direct geen deftig alternatief). Maar tussendoor toch een paar weetjes. Zo heb ik ontdekt dat:

- Engelsen geen bakkers zijn. Alom complimentjes op "how beautifully moist" mijn cake is. Want cake uit de winkel is poederdroog. Vandaar dat ze er vanillepudding (custard) of room (nee, geen slagroom, echt ROOM, keilouche!) over gieten. Anders to-taal niet te vreten. Met room trouwens ook niet. Beikes.

- ik niet imuun ben voor heimwee. Voorgaande ervaringen hadden mij anders doen geloven, maar ondertussen is de occasionele breakdown ("Ik ben zo alleeheeheeheen. Ik heb niemand om iets mee te doen!" en "Mijn papa doet dat anders. Waarom trekt dat hier allemaal van geen kanten op wat ik gewoon ben?") al gepasseerd. Blijkt dat ik toch een hart heb, Kristof. Gelukkig zijn die aanvallen few and far between. Over het algemeen ben ik zeer gelukkig. ;)

- Dr. Oetker hier geen voet aan de grond heeft waardoor mijn mopkes de mist in gaan (Waar gaat een pizza naartoe als hij ziek is? Juist...).

- mijn mopkes in het algemeen zelden in goede aarde vallen. "Het is bruin en pluizig en het glijdt van een berg. Een skiwi!"Vonden ze niet leuk. =/

- ik wellicht gewoon een rare smaak heb in mopkes.

- ik soms afhankelijk ben van zeer simpele dingen. Zo loop ik al een week lastig omdat mijn vertrouwde wattenschijkes hier nergens te krijgen zijn. En mijn voorraad is op. Alleen Eigen Merk. Brol dus. Potverdorie.

- ik lachbuien krijg om heel onnozele dingen. Meneer P. Butt bijvoorbeeld. Maar wie noemt zijn kind ook zo? Allez...

- mijn nieuwe job eigenlijk dik ok is. Maar ik zie het me toch geen 10 jaar doen. Omdat ik nog altijd leerkracht ben in hart en nieren. Ik blijf dus uitkijken naar een vacature in een school. Ik mis lesgeven veel meer dan ik gedacht had.

- randjes rond een open haard zeer hard zijn. Getuige mijn inmiddels prachtig blauwpaarse teen.

- je een bovengemiddelde suïcidale aanleg nodig hebt om te fietsen in Engeland. Koning auto regeert en pech als jij daar tussen wil met je fiets. Fietspaden zijn trouwens belachelijk. Ik quoteer een parlementslid: "As long as they don't pay taxes, I don't see why they should earn the sole right to a third of the road." Juist.

- de Belgische staatsstructuur uitleggen zeer vermoeiend is. Vooral als je zo je best gedaan hebt en je dan nog te horen krijgt: "So does your boyfriend speak Belgian?" Stap 1. Diep inademen. Stap 2. Diep uitademen. Stap 3. Ignore and move on.

- kappers hier nog duurder zijn dan bij ons. En ze werken met een systeem van trainees, stylists en senior stylists. Je betaalt naargelang de coiffeur die je vraagt. Idem voor colourists. Er zijn ook nog shampoo boys and girls, maar ik geloof niet dat daar gradaties in zijn. ;)

- dat hier geen gemengd gehakt te koop is omdat dat niet mag. Bij wet verboden. Hopeloos, die Britten...

Voila, u bent weer helemaal mee. ;)

13 september: IK HEB WERK

Maandag mag ik beginnen als Payment Processing Assistant bij een bedrijf dat tijdschriftenabonnementen registreert (korting? graag!). Ik ga daar dus controleren dat die abonnementen wel degelijk betaald worden. Of zoiets. Het is me nog niet helemaal duidelijk, zo gaat dat met nieuwe functies, maar ik neem aan dat men het maandag wel zal uitleggen.

Het is geen droomjob. Ik zit in een tijdelijk contract van 6 maanden (met kans op verlenging weliswaar) met een wederzijdse opzeg van 1 week, aan minimumloon. Ziektedagen worden niet betaald. Geen verlofdagen in december of januari.
En toch ben ik er heel erg blij mee. Het is namelijk een eerste stapje. Een job in een land met 2,5 miljoen werklozen, 1 miljoen daarvan onder de 26.  Heb ik toch mooi een werkplek gevonden, net voor ik 26 word. Al zit ik natuurlijk niet in de officiële cijfers aangezien ik ook geen uitkering krijg. ;)

Bovendien is het vlakbij. 10 minuutjes fietsen: net aan de andere kant van het dorpscentrum.

Maandag om 9 uur ben ik dus op post bij mijn nieuwe werkgever, hoera!