6 juli: zuipcultuur en gereserveerdheid

Ontdekking van de dag: Ik ben saai. En conservatief. Suf. Ouderwets. Laf. Asociaal. Ik kan nog even doorgaan, maar het beste woordje steel ik even uit mijn nieuwe lingua franca: uptight.

Hoe dat zo? Aha, personeelsfeestjes. Gisteren had ik er eentje. Etentje, reuzegezellig. Brood met rozemarijn en zongedroogde tomaten vooraf, pasta met garnalen als hoofdgerecht en een hoekje kaastaart toe. Prachtig. Gezellig praatje met de collega's. Mopje hier en daar. Glaasje wijn erbij. Afsluiten met een cocktailtje.Timing: 2 en een half uur, give or take.

Nadien: "Let's hit the Sugarloaf." Achtergrondinfo: The Sugarloaf is de lokale pub. "Tof!" denk ik. "Verder kennismaken, want ik werk nog niet zo lang met de collega's in kwestie."
Tafeltje zoeken in een zeer druk Suikerbrood. Het is donderdag namelijk, curry club night. U weet niet wat dat is, maar het is heeeeele lekkere curry aan belachelijke prijzen. Dus de pub zit vol. Maar we vinden een tafeltje. Allemaal opschuiven, dicht bij elkaar want we zijn met 10 en de tafel is maar voor 6. En zo bevind ik mezelf ineens in de hoek van een "booth".
 Fout 1.Geen ontsnappingsroute. Preciezer: de slechts mogelijke plek om te zitten, want IEDEREEN moet rechtstaan als ik eruit wil. Strak plan.

Het is inmiddels een uur of 8 en ik beslis: "Doe mij maar een cider." Ik heb weliswaar al een wijntje en een cocktail op, maar ik woon op wandelafstand dus no problems. Cider dus.

2 collega's verdwijnen naar de bar om drankjes op te pikken. Een cidertje of 4, volgens de bestelling. Een pint of 3. 2 wijntjes. Mojito.
Er verschijnen: 4 ciders. 3 pinten. 2 FLESSEN wijn. Met een rietje erin! I KID YOU NOT! Een KARAF mojito. Met 6 rietjes erin! Verder nog 2 karaffen. Blue lagoon en Lucky B, mocht u geïnteresseerd zijn. Wederom 6 rietjes in elk. 4 plateaus met shots. Apple Sourz, Tequila, Whisky (in shots! gestoord!) en Fireball. Wat dat ook moge zijn.

De shots verdwijnen in no time. Ik denk nog: "Die dingen zijn ieniemienie, hoe erg kan het zijn?" Erg dus. Heet! Het prikt! Het brandt! Ik denk dat het aan mij ligt en mijn alcoholgewijze onervarenheid, maar ik zie mijn collega's dezelfde pijnlijke gezichten maken. Na 2 shots schiet mijn brein gelukkig in actie en roept het: "Ho! Laat die 2 andere maar staan. En de cider ook!"

Het gezelschap besluit tot truth or dare.  Gemiddelde leeftijd: achterin de twintig. Beetje vreemd, denk ik. Zodra het spel begint, slaan de alarmbellen weer aan het rinkelen. Dit is niet goed.
Sommige dingen zijn prive. Ik hoef niet alle details van andermans seksleven te kennen. En ik heb er zeker geen nood aan om die van het mijne te delen.

En dus ga ik er vandoor. Jep, u hoort het goed. Na een flauwe "Sorry guys, but I'd better head off," wurm ik mezelf langs alle stoelen en ontsnap ik. Verder maak ik geen excuses. Mijn cider staat onaangeroerd op de tafel. Ernaast 2 nog volle miniglaasjes. Als ik saai bevonden word, is dat prima.
Timing voor dit alles: 30 minuten.

30 minuten en ik heb meer alcohol zien passeren dan op eender welk ander uitje! Ik snap er niks van. Waarom zou je een drankje kiezen dat smaakt naar thinner (de fireball, fyi)? Waarom dat dan nog eens zo snel mogelijk binnengieten, of "totally funny!" het in je pint droppen en die vervolgens ad fundum-en? Waarom kies je niet gewoon iets wat je lekker vindt, waar je met smaak aan kan slurpen?

Er wordt niet gebabbeld of geroddeld, alleen gezopen. En helaas kan ik geen milder woord kiezen. Conversatie is gereduceerd tot infantiele party games. Verbonden met zuipen, uiteraard. Geen zin om de truth or dare te beantwoorden of uit te voeren, is geen probleem maar dan moet je een shot afwerken.

Thuisgekomen zie ik er zo uit:

Ik ben in de war. Lee en zijn vader leggen het geduldig uit. Uitgaan is niet zoals in België. Hoofddoel is niet om te socializen of een danske te placeren. Nee, je wil zo snel mogelijk zo zat mogelijk worden. Daarom kies je shots, die zijn sterker. Daarom drink je veel en snel. Denk aan Amerikaanse tv: "I'm soooooo waaaasteeeeeed." Dat is fun.
Vandaar dat Lee niet op café gaat. Ik snap dat nu.

John vindt het maar flauw. "You have to let go. Have a good time."
Mijn idee van "a good time" komt echter niet overeen met de algemene Britse visie.
En dus maak ik deze mentale notitie: volgende keer ga je gezellig mee uit eten, maar de pub laat je beter zo.

Dan ben ik maar uptight. :)

23 februari: oeps, een schrijfblok

Op algemeen verzoek laat ik nog maar eens wat van me horen. Ik kan zeggen dat het druk geweest is, maar daar is natuurlijk niets van aan. Als werkloze doe je de hele dag niets dan bezigheidstherapie. Die van mij bestaat uit heel veel onnozele tv kijken waar mijn huisgenoten niet gelukkig van worden. Verder kan ik me ook amuseren met cakes, koekjes en taart bakken, dit dan weer wel tot groot jolijt van voornoemde huisgenoten.

De laatste creatie was een pistachecake met romige chocoladevulling, overgoten met een dikke laag witte chocolade. Versieren met chocohartjes en voila, helemaal valentijnsgeschikt. Hij was lekker.

Verder zijn er nog twee katten die aandacht en geflodder opeisen. Heerlijk warm op een koude ochtend, zo'n bolleke plush dat zich tegen je aan vlijt.

Al de hele winter denk ik: den hof zou eens gedaan moeten worden, maar zolang het stenen uit de grond vriest is dat geen optie. Overigens ken ik mezelf ook wel een beetje en tot mijn ellebogen in de potgrond zitten is niks voor mij. Ik vrees dus dat er ondanks veel goede voornemens en enthousiaste plannen niks van in huis zal komen.

Window shoppen kan ik ook goed. Online vooral. Uren rondklikken, mandje volgooien, hele outfits plannen en uit 4 verschillende webwinkels bijpassende accessoires kiezen om tenslotte toch maar alle vensters te sluiten.

Bloggen, ja, bloggen wil ik al weken doen. Mijn hoofd zit vol maar er wil maar niks uit mijn vingers rollen. Zo komt het dat deze blog al even ziekelijk is. Maar nog niet dood en begraven. Ik blijf prutsen en kladversies schrijven. Vandaar ook dat deze post een beetje van hot naar her springt. Ik kan er geen structuur in brengen. Writer's block, schijnt dat te heten.

Verder gaat het goed. Ik hou me bezig, ik solliciteer vollenbak en ik mag al eens op gesprek gaan. Zo'n twee keer per week, gemiddeld. Maar aanbiedingen zijn daar nog niet van gekomen. Een mens zou bijna aan zichzelf gaan twijfelen, maar zover zijn we nog niet. Ik ben ook nog maar goed 4 weken op de arbeidsmarkt. De wereld weet gewoon nog niet dat ik weer beschikbaar ben, zo simpel is het. Tot nader order vind ik mezelf totally awesome. :D