23 november: schattebolleke

Ik ben nogal beleefd aangelegd. Nu ja, normaal beleefd. En dus spreek ik mensen aan met hun naam. Of hun titel eventueel. Of wat ze ook maar aangeven te appreciëren. En als ik naar de slager ga, verwacht ik daar een vriendelijke "juffrouw" of realistischer "mevrouw" (Ik ben al zo ouhouhoud). Geen lieveke of sjoeke. "Hier is uwe salami, snoepie." Beetje louche, denk ik.

Maar hier is dat perfect normaal gedrag. "Do you need any top-ups or stamps today (jaja, dat doen ze nog steeds!) darling?" Euh, hebben wij een relatie dan? Ken ik u uberhaupt? o_O
Ook babe, sweetie en love komen veel voor. Zelfs een enkele keer honey. In mijn oren klinkt het allemaal wel heel erg familiair. Ik ben dat helemaal niet gewend!

En dan dwingt volgende gedachte zich op of af (mijn Nederlands is al volledig naar de vaantjes. Help!): zal ik mij ooit zodanig integreren dat ik zelf troetelnaampjes gebruik voor onbekenden? Ik vrees ervoor. Sommige dingen gaan echt te ver. ;)

Rare jongens, die Britten.