3 december: kerstinkopen

Om even verder te bouwen op het vorige artikel: het blijven rare jongens, die Britten. Begin december begint yours truly stilaan te denken: "Ik zal ne keer op zoek gaan naar kerstcadeaus." Perfect redelijk in België. Vaak ben ik zelfs aan de vroege kant.

Maar hier ben ik ruim laat. Nee, mijn Engelse medemens is zelfs al in overdrive geraakt. Overal hectische shoppers, zwoegend onder het gewicht van ontelbaar veel plastic tasjes en met armen die zich wanhopig wikkelen om dozen die te groot zijn voor voornoemde tasjes.

Hier begint de hele kerst frenzy op 1 november. Stipt. De lampjes gaan pas een maand later aan, maar het shoppen, oh het shoppen neemt meteen na halloween gestaag toe. Winkelstraten worden drukker, de omzet groter en de promoties miniemer. Geen korting geven als de vraag stijgt, zo slim zijn ze wel.

Op 1 december neemt het shopgebeuren (hihi, ik zeg gebeuren omdat het past in deze context. U mag zich echter ergeren) plots gargantueske proporties aan. Alsof men opeens beseft dat een verre oudtante nog steeds geen cadeau toegewezen werd en het nu amper 24 nachtjes slapen is tot de Big Day. Sinds eergisteren hoor ik mijn nieuwe landgenoten wanhopig roepen: "I need something for Auntie Carole! Sell me anything!"

En nu heb ik mezelf aan die groep geestesgestoorden toegevoegd. Hoewel ik nog steeds roep: "Nee! Geen kerstboom voor 6 december, anders komt de sint niet!", vind ik al die lichtjes stiekem wel sfeervol. Ik hou van de mince pies, mulled wine en roasted chestnuts. Kerstetalages zijn vrolijke dingen en zelfs de carols op de radio kan ik appreciëren. En ook aan het hysterisch shoppen doe ik nu dus mee. Ik werk mijn cadeaulijstje af, de doos voor België staat klaar, reeds halfgevuld, en mijn kaartjes schrijf ik waarschijnlijk in de loop van de week.

Ze zijn er vroeg bij, die Engelsen, maar het is wel een gezellige boel! ;)

23 november: schattebolleke

Ik ben nogal beleefd aangelegd. Nu ja, normaal beleefd. En dus spreek ik mensen aan met hun naam. Of hun titel eventueel. Of wat ze ook maar aangeven te appreciëren. En als ik naar de slager ga, verwacht ik daar een vriendelijke "juffrouw" of realistischer "mevrouw" (Ik ben al zo ouhouhoud). Geen lieveke of sjoeke. "Hier is uwe salami, snoepie." Beetje louche, denk ik.

Maar hier is dat perfect normaal gedrag. "Do you need any top-ups or stamps today (jaja, dat doen ze nog steeds!) darling?" Euh, hebben wij een relatie dan? Ken ik u uberhaupt? o_O
Ook babe, sweetie en love komen veel voor. Zelfs een enkele keer honey. In mijn oren klinkt het allemaal wel heel erg familiair. Ik ben dat helemaal niet gewend!

En dan dwingt volgende gedachte zich op of af (mijn Nederlands is al volledig naar de vaantjes. Help!): zal ik mij ooit zodanig integreren dat ik zelf troetelnaampjes gebruik voor onbekenden? Ik vrees ervoor. Sommige dingen gaan echt te ver. ;)

Rare jongens, die Britten.

15 november: even razen

Af en toe... euh, met zekere regelmaat eigenlijk... minstens 1 keer per dag to be perfectly honest, wordt er in dit huis eens flink gegodverd. Kan uiteraard niemand anders zijn dan ondergetekende. Godveren kan ik als de beste. Vloeken in het Nederlands is een zeer primitief instinct, denk ik. Op auto's bijvoorbeeld. Je wekt bijlange niet dezelfde hoeveelheid terugbotsende verkeersagressie op met een luideVlaamse oerkreet als met een f-woord. Fijn. Veiliger ook. En het lucht flink op. Klotecamionnet die uitwijkt. Stomme mini op MIJN fietspad. Straat is niet breed genoeg ofwa? U kunt het zich vast wel voorstellen.

Vandaag werd er extra veel gegodverd. Middenin een conversatie met Lee. Omdat ik zo gefrustreerd was dat ik de woorden in het Engels gewoon niet meer vond. Nee, om preciezer te zijn, het volstond niet. Geen fucking zal ooit kunnen uitdrukken hoe kolèrig ik soms ben.

Laat ik u vooral de bron van al deze woede niet onthouden want zodadelijk denkt u nog dat het een flinke relationele aanvaring was. En dat was het niet. Nee, net als je denkt dat je het nu wel zo ongeveer doorhebt, dat je weet waarop en waaraan, dat je de paperassen mooi ingepland hebt, net dan, loop je met je kop tegen een muur. Een muur aan administratie en onnodig gedoe.

Eindelijk dacht ik er eens aan te beginnen. Het rijbewijs. Het werd tijd, hoor ik de mama en papa opgelucht zuchten. Dus ik bekijk mijn foldertje om een tijdelijk rijbewijs aan te vragen. Identiteitsbewijs, heb ik. Foto's, kan ik wel laten maken. Orgaandonatie, sure.

Vervolgens werp ik een blik op het formulier. Ze willen -zit u al? Ik raad het aan namelijk- dat ik mijn identiteitskaart OPSTUUR. Met de post. En dan een week of zes later krijg ik het terug. Misschien, want het is de post. WATTE? Sorry hoor, maar dat klinkt echt niet veilig. Mijn enige identiteitsbewijs moet ik toevertrouwen aan Royal Mail? En daarna aan een hoop ambtenaren (no offence, lieve mama) die dat dan terugsturen met diezelfde post. Oh en als je je ID-kaart aangetekend terug wil krijgen, moet je er wel zelf even de gefrankeerde envelop bijstoppen hoor.

WOEST was ik. Want dat begrijp ik echt niet. Ik zou het prima vinden als ik mijn pasje op het postkantoor (want die handelen je aanvraag af) moest laten kopiëren en zij de kopie zouden versturen maar mijn origineel krijgen ze NIET. Nah.

En nu? Tja, dat weet ik ook niet. Ik moet er nog eens over nadenken.

Ondertussen fiets ik lekker verder. Godverdomse peugeot met de stinkende uitlaatgassen.

25 oktober: helemaal gesettled

Het is stil geweest in Wonderland. Misschien omdat ik mijn voeten gevonden heb (in het Engels een perfect legitieme uitdrukking en ik vind zo direct geen deftig alternatief). Maar tussendoor toch een paar weetjes. Zo heb ik ontdekt dat:

- Engelsen geen bakkers zijn. Alom complimentjes op "how beautifully moist" mijn cake is. Want cake uit de winkel is poederdroog. Vandaar dat ze er vanillepudding (custard) of room (nee, geen slagroom, echt ROOM, keilouche!) over gieten. Anders to-taal niet te vreten. Met room trouwens ook niet. Beikes.

- ik niet imuun ben voor heimwee. Voorgaande ervaringen hadden mij anders doen geloven, maar ondertussen is de occasionele breakdown ("Ik ben zo alleeheeheeheen. Ik heb niemand om iets mee te doen!" en "Mijn papa doet dat anders. Waarom trekt dat hier allemaal van geen kanten op wat ik gewoon ben?") al gepasseerd. Blijkt dat ik toch een hart heb, Kristof. Gelukkig zijn die aanvallen few and far between. Over het algemeen ben ik zeer gelukkig. ;)

- Dr. Oetker hier geen voet aan de grond heeft waardoor mijn mopkes de mist in gaan (Waar gaat een pizza naartoe als hij ziek is? Juist...).

- mijn mopkes in het algemeen zelden in goede aarde vallen. "Het is bruin en pluizig en het glijdt van een berg. Een skiwi!"Vonden ze niet leuk. =/

- ik wellicht gewoon een rare smaak heb in mopkes.

- ik soms afhankelijk ben van zeer simpele dingen. Zo loop ik al een week lastig omdat mijn vertrouwde wattenschijkes hier nergens te krijgen zijn. En mijn voorraad is op. Alleen Eigen Merk. Brol dus. Potverdorie.

- ik lachbuien krijg om heel onnozele dingen. Meneer P. Butt bijvoorbeeld. Maar wie noemt zijn kind ook zo? Allez...

- mijn nieuwe job eigenlijk dik ok is. Maar ik zie het me toch geen 10 jaar doen. Omdat ik nog altijd leerkracht ben in hart en nieren. Ik blijf dus uitkijken naar een vacature in een school. Ik mis lesgeven veel meer dan ik gedacht had.

- randjes rond een open haard zeer hard zijn. Getuige mijn inmiddels prachtig blauwpaarse teen.

- je een bovengemiddelde suïcidale aanleg nodig hebt om te fietsen in Engeland. Koning auto regeert en pech als jij daar tussen wil met je fiets. Fietspaden zijn trouwens belachelijk. Ik quoteer een parlementslid: "As long as they don't pay taxes, I don't see why they should earn the sole right to a third of the road." Juist.

- de Belgische staatsstructuur uitleggen zeer vermoeiend is. Vooral als je zo je best gedaan hebt en je dan nog te horen krijgt: "So does your boyfriend speak Belgian?" Stap 1. Diep inademen. Stap 2. Diep uitademen. Stap 3. Ignore and move on.

- kappers hier nog duurder zijn dan bij ons. En ze werken met een systeem van trainees, stylists en senior stylists. Je betaalt naargelang de coiffeur die je vraagt. Idem voor colourists. Er zijn ook nog shampoo boys and girls, maar ik geloof niet dat daar gradaties in zijn. ;)

- dat hier geen gemengd gehakt te koop is omdat dat niet mag. Bij wet verboden. Hopeloos, die Britten...

Voila, u bent weer helemaal mee. ;)

13 september: IK HEB WERK

Maandag mag ik beginnen als Payment Processing Assistant bij een bedrijf dat tijdschriftenabonnementen registreert (korting? graag!). Ik ga daar dus controleren dat die abonnementen wel degelijk betaald worden. Of zoiets. Het is me nog niet helemaal duidelijk, zo gaat dat met nieuwe functies, maar ik neem aan dat men het maandag wel zal uitleggen.

Het is geen droomjob. Ik zit in een tijdelijk contract van 6 maanden (met kans op verlenging weliswaar) met een wederzijdse opzeg van 1 week, aan minimumloon. Ziektedagen worden niet betaald. Geen verlofdagen in december of januari.
En toch ben ik er heel erg blij mee. Het is namelijk een eerste stapje. Een job in een land met 2,5 miljoen werklozen, 1 miljoen daarvan onder de 26.  Heb ik toch mooi een werkplek gevonden, net voor ik 26 word. Al zit ik natuurlijk niet in de officiële cijfers aangezien ik ook geen uitkering krijg. ;)

Bovendien is het vlakbij. 10 minuutjes fietsen: net aan de andere kant van het dorpscentrum.

Maandag om 9 uur ben ik dus op post bij mijn nieuwe werkgever, hoera!

21 augustus: bezoek

Vanavond komen de mama en papa op bezoek. Met nog meer spullen (ik denk dat ik een nieuwe kast ga nodig hebben...) en een hoop toeristische plannen (denk ik). En dus ga ik zo vaak mogelijk mee op uitstap volgende week. Lekker kasteeltjes bezoeken.

Tegen zaterdagavond moet ik ook een cake af habben voor een verjaardagsfeestje en ik ben ambitieus. Het wordt een groene sponscake met marshmellowvulling, fondanticing en groene versierseltjes. Volledig in Oxfamthema. Het is een charity-feestje namelijk.

Het weer is trouwens toepasselijk Engels geworden, grijs en regen, maar er zouden opklaringen onderweg zijn. Ik ben benieuwd.

Verder heb ik alweer wat sollicitaties achter de rug, maar geen enkele met een job als resultaat. Maar ik geef niet op. Wij zullen DOOOOOOOOOOOOOORGAAAAAAAAAAAAN.

Vrijdag nog een cv en brief gestuurd naar mijn droomschool die weliswaar geen leerkrachten zoeken maar wel een administratieve hulp. Dat kan ik best. Neem me aan! Ik ben geweldig. #wanhopigmomentje

Ik ben er ook nog steeds niet uit of ik in september Spaans wil gaan leren of naailes wil volgen. Een mens moet bezig blijven, nietwaar? Decisions, decisions.

Alle gekheid op een stokje (snapt iemand die uitspraak trouwens?), ik ben het hier nog lang niet beu en ik ben allesbehalve depressief en eenzaam.
Maar mocht iemand me alsnog een portie Belgische troostchocolade willen opsturen, volgaarne. ;)

19 augustus: nieuwe dingen

• 2 katten
• een overbezorgde schoonmoeder
• een dressing aka Aulie's Office (ik moet eens een bordje kopen voor op de deur =p)
• alle mogelijke bakbenodigdheden, gewoon in de supermarkt
• Evans
• een zwembad in het dorp
• Superdrug (de Kruidvat maar dan beter)
• queuing
• Tesco, Sainsbury's en Asda
• London op een uurtje met de trein
• outlets, heel veel outlets
• rellen ;)
• winkels die mijn schoenmaat soms hebben (dat klinkt niet zo spectaculair, maar in België zijn er geen winkels die mijn schoenmaat hebben, of je moet er een flink eind voor reizen en veel geld voor over hebben)
• fish and chips
• chicken and mushroom pie
• Indische restaurants overal
• cider
• meerkats
• argos
• een tuin
• een barbecue
• een oven

en vast nog heel veel meer waar ik nu even niet aan denk.

16 augustus: dingen die ik mis

• chocotoffs
• limited edition witte chocotoffs 
• chocolade mét smaak (EXPORTEER, onnozelaars van Côte d'or. Danku!)
• saffraan in poedervorm
• gemengd gehakt
• de commedia met de vriendjes (al is skype een fijn alternatief)
• broodautomaten
• lange rozijnenkoeken (of suissen)
• deftig brood
• kriek
• fietsen aan de rechterkant van de straat
• paprikachips
• tafelbier
• oud-collega's
• familie
• eclairs met pudding erin
• winkels waar ze geen gsm-herlaadkaarten verkopen (zelfs bij de apotheek: "Do you need any top-ups today?" Nee natuurlijk niet! Ge zijt een apotheek!)
• De Lijn
• paardenvlees
• korte afstanden (dit land is te groot, het is intimiderend)

Voel u vrij om de lijst aan te vullen. :)

Overigens geen paniek, ik ben perfect gelukkig. Morgen komt er een nieuw lijstje namelijk.

7 augustus: dat ging snel!

Hij is er! De brief met mijn National Insurance Number viel gisterochtend door de brievenbus. Ik besta nu officieel. HOERA!

Vrijdag ga ik me inschrijven op de ambassade in Londen en dan zijn we er zo ongeveer wel. Ik blij dat die papiermolen achter de rug is. Tot de belastingen komen voor volgend jaar, maar laat ik me daar voorlopig nog maar geen zorgen over maken. ;)

Woensdag heb ik weer een sollicitatiegesprek. Nog niet gehoord van het vorige trouwens maar we blijven duimen. ;)
Woensdag gaat het om een administratieve/receptiefunctie bij The Harborough Mail. Vlakbij dus. Dat zou ongelofelijk gemakkelijk zijn, maar we zien wel.

Het gaat vlot dus.

3 augustus: een mooie zomerdag

Al weken is het weer hier triest; het klassieke grijs, met regen. Maar sinds zondag is de zon erdoor gekomen. Heerlijk. Ik ben nooit zo'n buitenmens geweest, maar sinds ik in Engeland ben profiteer ik van elk straaltje zon. En met reden, want die straaltjes zijn zeldzaam!

Dagje rondwandelen in Nottingham tot mijn schouders rozig zijn. Barbecuetje. Lunchen in Joules' yard, een spotgoedkoop eethuisje met een binnentuin waar ze dan ook nog eens planten, meubelen en algemene rommel verkopen. Maar de lasagna is er lekker en de fruitsapjes versgeperst.

Morgen is er farmer's market (elke eerste donderdag van de maand) en dan gaan we een zakje homemade fudge halen, een struisvogelburger eten en een pie uitzoeken voor John. John eet graag pie. En opdat hij mij niet laat deporteren, moet ik hem af en toe omkopen met hapjes. Grapje uiteraard!

Wat de administratie en het jobhunten betreft: all is quiet on the western front. Of in ieder geval, het verloopt vlot. Ik heb een bijzonder positief interview achter de rug en zit te duimen voor die job. Ik ben ondertussen ook uitgeschreven uit België, maar in Londen wachten ze nog op de officiële papieren. Die zouden echter onderweg zijn. Go Royal Mail, go! Dan kan ik me gaan inschrijven, een bankrekening openen, een huisarts zoeken.

Ook de National Insurance Number application is in het volgende stadium. Ik heb me aangemeld bij Jobcentre Plus in Nottingham, ik heb bewezen dat ik mezelf ben (hihi) en nu is het 2 tot 6 weken wachten op a) een nummertje of b) een aanvraag tot bijkomende informatie. Een definiteive afwijzing zit er eigenlijk niet in, zei de mevrouw van het jobcentre. Als Europeaan kan dat niet. En drie hoeraatjes voor de EU.

27 juli: papierwerk

Om meteen de klassieke vraag te beantwoorden: het gaat goed.

Ik ben druk bezig met solliciteren (tot nu toe zonder succes, maar kom) en papieren in orde krijgen.

Zo had ik me bijvoorbeeld niet uitgeschreven in België. Omdat het Britse immigratieforum gezegd had dat dat niet nodig was. Nu ik hier ben snap ik dat die Engelsen het concept "uitschrijven" niet begrijpen. Dat bestaat hier niet. Je hoeft je gemeente helemaal niet te laten weten 'hallo ik woon hier' en er komt geen wijkagent langs om je adres te checken. Dat past niet in de privacycultuur. Vinden ze stalking. Big brother is watching you, etcetera.

En dus moet ik me toch uitschrijven. Ik kan namelijk niet bewijzen dat ik hier woon als ik dat niet doe. En dat geeft problemen. Zo kan ik geen bankrekening openen want daar heb je een adres voor nodig. Ook mijn national insurance aanvraag gaat afgewezen worden om dezelfde reden. Maar de treinticketjes zijn gekocht, dus ik ga toch. Dagje Nottingham verkennen.

Ik heb dus contact opgenomen met de ambassade en ondertussen is mijn uitschrijvingsdocument onderweg naar België. Daar wordt het dan uitgevoerd en formulier 8 wordt naar de ambassade terug gefaxt en met de post opgestuurd. En dan kan ik mij in Engeland gaan inschrijven. En een document "Bewijs van woonst" krijgen. En een bankrekening openen en (opnieuw) een insurance number aanvragen.

Volgens de attaché zou het tamelijk snel in orde moeten zijn.

Voila, veel papier, maar wat moet, dat moet.

Het allermoeilijkste is aan mijn schoonfamilie uitleggen hoe dat nu precies zit. Want die snappen er nog altijd niks van "Registering? WHY?".

20 juli: a whole new world

Ik ben er eindelijk. Nieuwe wereld.

Zo nieuw is het natuurlijk allemaal niet. Ik kom hier al jaren. Ik ken mijn weg, ik ken de buren. Maar het papierwerk is anders. En overweldigend. En traag. Vooral heel erg traag.

Ik doe alle mogelijke inspanningen om aan een national insurance number te komen. Dat nummerke dat bij ons op onze SIS-kaart staat. Heb ik dus niet. Maar blijkbaar is het wel nodig. Helaas moet je al in Engeland wonen om er eentje te kunnen aanvragen. Telefoontje om je aanvraag te starten. En dan kan je alleen maar wachten.

Dan komt het spannende proces waarbij je door jobcentre plus uitgenodigd wordt om te gaan bewijzen dat jij werkelijk jij bent. Dat doe je door je identiteitskaart te tonen. En dan moet je weer... wachten. Jawel.

Als ze eruit zijn dat jij effectief jezelf bent, gaat je aanvraag weer terug naar het national insurance centre. Nog een beetje wachten.

Tot het op een mooie ochtend door de brievenbus glijdt: het kaartje met je nummertje.

En wat je daar dan mee kan? Jezelf identificeren. Het is me wat.

8 juli: een lange reis

Op een dag nam de mier afscheid van de eekhoorn. ‘Ik ga voor geruime tijd op reis,’ zei hij, ‘maar ik weet niet voor hoe lang.ik neem dus maar zó afscheid dat het ook voor heel lang kan zijn.’

Zij schudden elkaar vijf keer de hand en omhelsden elkaar ook zoals het bij een afscheid voor lange tijd hoort.

‘Laat je nog iets van je horen?’ vroeg de eekhoorn. De mier had zich al omgedraaid en riep, terwijl hij langs het bospad liep: ‘Ja!’

Even later was hij uit het zicht verdwenen en bleef de eekhoorn alleen achter.

‘Wat zou het voor reis zijn?’, dacht hij. Maar hij wist hoe weinig je kon zeggen van reizen die nog moesten beginnen.

Niet lang daarna ontving de eekhoorn een brief.

Beste eekhoorn,
Ik ben nu volledig op reis. Ik heb je beloofd dat ik iets van mij zou laten horen. Als je straks een uitroepteken leest laat ik iets van mij horen.
Lees je goed?
Let op.

!

Op dat moment klonk er een zacht gefluit, dat onmiskenbaar het gefluit van de mier was. ‘Mier!,’ riep de eekhoorn opgetogen. Hij draaide de brief om en om, keek tussen alle letters en toen in de envelop op de grond, maar er was geen spoor van de mier te bekennen.

Hij begon opnieuw te lezen, en weer hoorde hij, toen hij het uitroepteken las, hetzelfde zachte gefluit. Als hij lang naar het uitroepteken keek kon hij zelfs een liedje herkennen dat de mier dikwijls floot.

Hij deed de brief in de envelop en legde hem op de tafel naast zijn bed. ‘Hij moet heel ver weg zijn’, dacht de eekhoorn; ‘maar hij denkt aan mij!’

De zon scheen en de eekhoorn ging op de tak voor zijn deur zitten. Maar telkens stond hij op en ging hij naar binnen om de brief nog eens te lezen, en telkens als hij bij het uitroepteken kwam hoorde hij weer het zachte fluiten van de mier die ver weg iets van zich liet horen. En telkens schudde de eekhoorn zijn hoofd, glinsterden zijn ogen en dacht hij: ‘mier, mier!’

Toon Tellegen

27 juni: Hot town, summer in the city

En daar zit je dan, op een terrasje met een ijsje met verse aardbeien en een tropisch guavasapje en je hebt het over hoe fantastisch een zomerende stad wel niet is. Euforie als je een schaduwplekje vindt, kijken naar jongleurs in het park en kijk kijk een bv! Tiens, heeft die terug een lief?

Zomer in de stad is zinderend, energiek en altijd weer wat anders. Met evenementen alom. Straattheater, festivals, feestmarkten... Met een heerlijke overvloed aan winkels waar je solden kan scoren en de cafés die hun huisgemaakte ijsthee weer op de kaart zetten. En de tapasbar die goed te doen heeft.

En toch wordt er massaal naar de kust getrokken als het zonnetje zich laat zien. Ik bedank vriendelijk. De Vlaamse Kust (ik heb goed opgelet, Kris Peeters...) is niks voor mij. Het is me te druk. Dan heb je nog al die opeengepakte lijven met zonder kleren aan. En dan heb ik nog niet over de schandalige consumptieprijzen. Een guavasapje zou er niet inzitten. Nee merci dus. Ik kan het nu eenmaal niet appreciëren. Sterker nog, ik vermijd "de zee" als de pest in de zomer.

Als het weer wat mooier is, trek ik de stadskernen in. Het maakt me niet zozeer uit welke. Zomer is overal schitterend.

Van de hak op de tak: in Engeland is geen zomer. Nou ja, heel soms wel. Maar meestal is het gewoon grijs. Winter, zomer, het scheelt een graad of 10. Maar daarmee is het dan ook gezegd.

Market Harborough is geen stad. Een groot uitgevallen dorp misschien. Een park hebben ze. Ijsjes ook. Guavasap koop je er gewoon in de supermarkt. Maar terrasjes, die zijn wat zeldzamer.

Maar dat geeft niet. Als er geen "summer in the city" is, dan kom ik toch gewoon op vakantie naar exotisch België?

20 juni: busgesprekken

Ha, werken in de rand van Brussel als taalliefhebber, het is een aanrader. Zo zijn de gesprekken onder pubers die ik 's ochtends op de bus naar het werk opvang ware pareltjes.

"Wojooooooh!"
"Wie spreekt gij? Ik heb même pas naar u gekeken!"
"Wa loopt gij weg? Ik heb gezegd we zien ons hier et puis gij zijt weg."
"Hazee! Hebt gij uw devoir van Duits bij?"

Er is een theorie dat taalverloedering niet bestaat, alleen taalverandering. I beg to differ. ;) Werkwoorden vervoegen is basis, dat kan je niet zomaar 1 2 3 veranderen omdat dat "beter bekt" of "niet meer zo raar klinkt". En nee, spreekwoorden zijn geen pick & mix waar je de bijzinnen samen in een zakje gooit en dan wel ziet wat eruit komt. Noemen en heten zijn niet hetzelfde. En lieve Flair, wimpers worden door mascara niet gesepareerd, maar wel gescheiden.


Ik kan me geweldig ergeren aan taalmisbruik, maar soms wordt het zo absurd dat het een geheel eigen charme krijgt. Dat gevoel heb ik regelmatig bij Brusselse jongeren. Eigenlijk moet het heerlijk zijn, een zodanig rijke taal hebben dat je woordenschat uit het Frans, Arabisch, Spaans,... gaat halen. Waar je maar het eerst aan denkt. Flexibel, snel en vooral heel erg kleurrijk.

Weet ge waddet is? Ik ga da missen, da creatief Nederlands op den bus. Nah.

17 juni: En dan moet er ineens nog vanalles gebeuren...

Ik wist het wel, het zat ergens ver weg in mijn gedeactiveerde brein veilig opgeborgen, maar pas vanmiddag bedacht ik het opeens: ik moet weer een tetanusvaccin.

En eigenlijk laat ik dat nu liever hier in België laten zetten, terwijl de ziekenkas nog mijn vriend is.  Dus moet ik een dezer dagen nog eens bij de huisarts langs. Wellicht ook bij de apotheek, om het pikuurtje in kwestie eerst af te halen.

Ik ben geen fan van doktersbezoeken en nog minder van naalden en prikken. Op zich is het allemaal niet zo erg, dat weet ik ook wel. En nee, het doet geen pijn. Niet echt, alleszins. Maar ik moet het niet zien. Degoutant vind ik dat, zo'n stukske metaal dat in uw arm verdwijnt. Dus ogen toe, arm uitsteken en hopen dat het rap gedaan is. :)

Want immuniteit is tof, dus spuitjes moeten.

15 juni: m&m's voor elke werkdag

Vandaag kreeg ik van lieve (en zotte) collega Sabine een superattent cadeautje. Een "family size" verpakking met minizakjes m&m's.

Ok, die combinatie van family size en minizakjes is een beetje raar. Het komt erop neer dat het een grote zak is waarin 14 ieniemienie zakjes m&m's zitten. Zijn er nog vragen? Nee? Alles duidelijk? Pak dan maar een toetsenblaadje... Beroepsmisvorming. ;)

Vorige week nog hadden we het over hoe degoutant veel m&m's je in 1 keer naar binnen kan werken zonder er zelfs bij stil te staan. En dan ineens is die zak leeg, tot eenieders verbazing. En vooral de jouwe, want al die sjokolat zit nu in je maag. Hoera buikpijn!

En dus kwamen we op volgende briljante oplossing: ALTIJD KLEINE ZAKSKES KOPEN. Als je dan zo'n verpakking leegvreet, is het niet erg. Dat was de bedoeling.

Maar Sabine, 14 zakjes in een keer in huis halen gaat natuurlijk volledig aan het punt voorbij. Het blijven evenveel m&m's, die ik overigens nog altijd in 1 keer kan wegwerken. En dus liggen de m&m's veilig op het werk. 1 zakje voor elke werkdag. En 2 extra, voor als ik het niet meer kan houden.

Merci, Sabine!

14 juni: nog 30 nachtjes slapen

Over exact 30 dagen ben ik in Engeland. Voorgoed. België wordt vakantiebestemming, East Anglia wordt thuis.

Dat doet nu allemaal nog wat vreemd aan, maar ik weet zeker dat het zal wennen. Ik ben niet zo'n honkvast gewoontedier. Heimwee is mij haast onbekend en ik hecht me ook niet zo snel.

En dus gaan we, op donderdag 14 juli, gepakt en gezakt de Eurostar op. Met een minimaal tussenstopje in Londen reis ik vervolgens verder naar The Final Destination: Market Harborough, Leicestershire.

Het afscheidsfeestje hebben we gehad, it was a blast. Nu begint het inpakken. En vooral, het weggooien.
Een mens verzamelt nogal wat spulletjes op een slordige 25 jaar tijd, zo blijkt.
Wat moet ik houden, wat moet weg en waar ga ik met veel pijn in het hart toch afscheid van nemen? Keuzes zijn soms verschrikkelijk. Maar Engelse huisjes zijn piep en dus moet er geselecteerd worden.

Een job heb ik nog niet, maar dat komt wel. Ik heb een diploma en ik WIL werken. Maakt me niet zozeer uit wat. Ik heb er zin in.

Take a parachute and jump.